κτεινω

κτείνω

(fut. κτενῶ - эп.-ион. κτανέω и κτενέω, aor. 1 ἔκτεινα, aor. 2 ἔκτᾰνον, pf. ἔκτονα - Diod. ἔκταγκα; pass.: aor. ἐκτάνθην, pf. ἔκταμαι, part. aor. κτανθείς; в качестве pass. aor. и pf. употр., однако, преимущ. формы от θνῄσκω и ἀποθνῄσκω)
; 1) убивать, умерщвлять
           ex. (τινὰ δόλῳ, κύνα Hom.)
ὁ κτανών Aesch. — убийца
; 2) казнить
           ex. (κ. ἢ φυγαδεύειν ἢ ὀστρακίζειν τινά Arst.)