θυος

θύος

-εος τό <θύω I>
; 1) pl. благовонные курения (= θύον 1)
           ex. (πρὸς νηὸν Ἀθηναίης ἔρχεσθαι σὺν θυέεσσιν Hom.; σπονδῇς θυέεσσί τε ἱλάσκεσθαι Hes.)
; 2) преимущ. pl. жертва Hom., Aesch., Theocr.