Α Β Γ Δ Ε Ζ Η Θ Ι Κ Λ Μ Ν Ξ Ο Π Ρ Σ Τ Υ Φ Χ Ψ Ω
κλειω
κλείω
I.
староатт. κλῄω и κληΐω (fut. κλείσω - дор. κλαξῶ; pass.: fut. κλεισθήσομαι, aor. ἐκλεὴσθην, pf. κέκλειμαι и κέκλεισμαι)
; 1) запирагь
ex. (θύρας Hom. и θύραν NT.; πηκτὰ δωμάτων Arph.; πύλας Eur.)
κλεῖσαι τὰ σπλάγχνα αὑτοῦ ἀπό τινος NT. — быть глухим к чьим-л. страданиям
; 2) запирать, блокировать
ex. (Βόσπορον μέγαν Aesch.; τοὺς ἔσπλους ταῖς ναυσίν Thuc.)
; 3) (о запоре, задвижке) закладывать, задвигать
ex. (ὀχῆας Hom.)
; 4) ограждать, защищать, укреплять
ex. (πόλιν πύργων μηχανῇ Aesch.)
; 5) закрывать, смыкать
ex. (βλέφαρον Soph.; στόμα Eur.)
; 6) связывать, сковывать
ex. (χέρας βρόχοισι, ὅρκοις κεκλῄμεθα Eur.)
II.
эп. - κλέω