Α Β Γ Δ Ε Ζ Η Θ Ι Κ Λ Μ Ν Ξ Ο Π Ρ Σ Τ Υ Φ Χ Ψ Ω
επισταμαι
ἐπίσταμαι
ἐπίστᾰμαι
I.
(impf. ἠπιστάμην - эп. ἐπιστάμην, fut. ἐπιστήσομαι, aor. ἠπιστήθην)
; 1) уметь, мочь, быть в состоянии
ex. (χερσὴν δαίδαλα πάντα τεύχειν Hom.)
ὅστις ἐπίσταιτο ᾗσι φρεσὴν ἄρτια βάζειν Hom. — всякий, кто умеет говорить со здравым смыслом (разумно);
ἐπιστάμενος πολεμίζειν Hom. — искусный в сражениях;
ὅστις σωφρονεῖν ἐπίσταται Soph. — всякий разумный человек
; 2) быть опытным, искусным, хорошо знать
ex. (ἔργα περικαλλέα Hom.; τέν τέχνην Her., κιθαρίζειν Arph.)
Συριστὴ ἐ. Xen. — владеть сирийским языком
; 3) знать наизусть
ex. (ταῦτα τὰ ἔπη Xen.; μύθους τοὺς Αἰσώπου Plat.)
; 4) думать, полагать
ex. ἐπιστάμενοι τοῦτο εἶναι ἀδύνατον γενέσθαι Her. — думая, что это невозможно
; 5) (твердо, доподлинно, действительно) знать
ex. (τι Soph., Eur., Plat., Arst. и περί τινος Thuc.)
ἐπίσταμαι ἀρτίως μαθών, ὅτι … Soph. — теперь-то я ясно вижу, что …;
ἀνηρ καθ΄ ἡμᾶς ἐσθλὸς ὤν, ἐπίστασο Soph. — знай, что для нас ты - благородный муж
; 6) знать, быть знакомым
ex. (τινα Eur.)
Ἀρίγνωτον οὐδεὴς ὅστις οὐκ ἐπίσταται Arph. — нет никого, кто не знал бы Аригнота - См тж. ἐπιστάμενος
II.
ион. (= ἐφίσταμαι) med. к ἐφίστημι