Α Β Γ Δ Ε Ζ Η Θ Ι Κ Λ Μ Ν Ξ Ο Π Ρ Σ Τ Υ Φ Χ Ψ Ω
κεντεω
κεντέω
(дор. 3 л. sing. aor. κέντᾱσε, эп. inf. aor. κένσαι)
; 1) колоть, жалить
ex. (κώνωπες γλώττῃ κεντοῦσιν Arst.)
τὸ πρόσωπον κεντούμενος Arph. — ужаленный в лицо
; 2) колоть стрекалом, погонять
ex. (τὸν ἵππον Hom.)
; 3) колоть, ранить, поражать
ex. (τὰς κόρας Eur.; τινα Plat.; τὰ ὄμματα Plut.; μαστιγούμενος καὴ κεντούμενος Xen.)
μηδ΄ ὀλωλότα κέντει погов. Soph. — не бей павшего
