μυκαομαι

μυκάομαι

μῡκάομαι
(fut. μυκήσομαι - дор. μυκάσομαι, aor. 1 ἐμῡκησάμην, aor. 2 ἔμῠκον - эп. μύκον, pf.-praes. μέμῡκα)
; 1) мычать
           ex. (πόρτιες μυκώμεναι Hom.)
μεμυκὼς ἠΰτε ταῦρος Hom. — мыча, словно бык
; 2) реветь, гудеть
           ex. (μέμυκε γαῖα καὴ ὕλη Hes.; λέων μυκᾶται NT.)
μυκησαμένη βροντή Arph. — раскаты грома;
πύλαι μύκον Hom. — загудели (отворяясь) ворота